* İLETİŞİM NUMARALARI AYDIN KAYNARPINAR 05054830058ALİ BİLGİÇ 05055020621AHMET BAYAR 05357637429
* KÖTÜ NİYETLİ KİŞİLERİN MEZUNLARIMIZIN TELEFON NUMARALARINI ART NİYETLE KULLANDIKLARINI TESBİT ETTİK. BU NEDENLE NUMARALARI GİZLEDİK. ULAŞMAK İSTEDİĞİNİZ MEZUNLARIMIZIN TELEFON NUMARALARINI İLETİŞİM BÖLÜMÜNDEKİ TELEFONLARI ARAYARAK ULAŞABİLİRSİNİZ
  SEYFİ GÜNAÇTI 1971 MEZUNUMUZ EĞİTİMCİ YAZAR
Adana yollarında
  MUSTAFA VARLI 1963 MEZUNUMUZ E.HATAY İL MÜFTÜSÜ
HAYIRLI SABAHLAR
  AHMET BULUT 1970 MEZUNUMUZ EMEKLİ GAZİANTEP İL MÜFTÜSÜ
ŞEFKAT ABİDESİ ANALARIMIZ
  DR ALİ CAYMAZ 1990 Mezunumuz
İMAM-HATİP LER
  SELAMİ KAYTANCI 1971 Mezunumuz Eğitimci
Deve kuşu gibi olmak!..
  GAZİ MERT 1964 Mezunumuz Eğitimci Yazar
ANAMUR’DA BİR İLK: BILDIRCIN ÇİFTLİĞİM
  NİZAMETTİN DURAN 1975 Mezunumuz Eğitimci Yazar
Diyanet İşleri Eski Başkanı’nın Mahcubiyeti!
  MUSTAFA AKDAĞ
İmam-Hatipler Yeniden Parlıyor
  İBRAHİM SAY 1999 Mezunumuz
EKMEK ARASI LAHMACUNDAN THE İMAM?A
  ADEM ARMAĞAN 1975 Mezunumuz Şair/Yazar
 
 
Yeni web sitemizi nasıl buldunuz?
Çok iyi
İyi
Fena değil
Kötü

 
 

SEYFİ GÜNAÇTI 1971 MEZUNUMUZ EĞİTİMCİ YAZAR

Adana yollarında

Ben ilkokulu bitirene kadar İmam Hatip Okulu adını duymamıştım. İlkokulu bitiren köylü gençler nereye gidiyorsa ben de oraya gideceğimi düşünüyordum. İki seçenek vardı; ortaokul veya öğretmen okulu. İkisi de, kasabamız Beşikdüzü’ndeydi. Bunlardan öğretmen okuluna girmek için imtihanı kazanmak gerekiyordu.

Beşikdüzü o zamanlar henüz kaza (ilçe) olmamıştı ve nahiye (bucak) hüviyetindeydi. Ancak bizim için bağlı olduğumuz kazamız Vakfıkebir’den önde gelirdi. Biz o zamanlar Beşikdüzü’ne ‘çarşı’ derdik. “Yarın çarşıya gidecek misin?” yahut “Çarşıdan geliyorum” ifadeleriyle Beşikdüzü kast edilirdi.

Bir gün çarşıya gitmiş olan babamdan komşumuz haber getirdi. “Baban sana, diplomasını ve nüfus cüzdanını alsın, Perşembe günü çarşıya gelsin diyor” dedi. Beşikdüzü’nün haftası Perşembe günüydü. Dediğini yaptım ve belirlenen günde çarşıya gittim. İmtihan Vakfıkebir’de olacakmış. Biz de Vakfıkebir’e gidip başvurumuzu yaptık.

Babam beni parasız yatılı İmam Hatip Okulu imtihanına sokacağını söyledi. İşte imam hatip okulu adını ilk defa o zaman duydum. Babam bu okulun adını kimden duymuştu, okul hakkında kimden bilgi almıştı bilmiyorum. Bu okulu tercih etmesinin sebebi okulun verdiği eğitim mi yoksa öğrencinin bütün masraflarını devletin karşılıyor olması mıydı, onu da bilmiyorum. Belki tercihinde her ikisi de etkili olmuştur.

İmtihan günü evden erkenden çıktık. Vakfıkebir’de sınava girdim. İlk günkü sınav matematikten idi. İmtihandan çıktıktan sonra babam bana, “Ben pencereden seni görüyordum. Sana bazı bilgiler verecektim. Fakat hiç dışarı bakmadın. Başkaları içeriye ne kopyalar verdiler!” dedi.

Ben, değil camdan dışarı bakmak, yanımdaki arkadaşa bakmaya bile korkuyordum. Kopyanın ne demek olduğunu da bilmiyordum. Adını ilk defa o gün duydum. Zaten ilkokulda okulu bitirme imtihanları dışında bir sınav geçirmemiştik.

Bir süre sonra yazılı sınavı kazandığımı ve sözlü sınav için Adana’ya gitmem gerektiğini bildiren kâğıdı aldım. Trabzon’un Beşikdüzü nahiyesinin Şahmelik Köyü nere, Adana nere?

O güne kadar Adana adını duymuş muydum? Duymamış olmam mümkün değil! Bir kere o tarihte Adana, Türkiye’nin dördüncü büyük şehriydi. Coğrafya derslerinde mutlaka adı geçmiştir. İkincisi, daha ilkokulda iken komşularımızdan benden büyük bir abla ile haritada isim bulma yarışması yapardık. Vilâyetleri sormayı çoktan geçmiştik. Çok bilinen ilçeleri ve nehirleri de artık sormuyorduk. En küçük, en ince yazılmış isimleri soruyorduk. Bir süre sonra Türkiye’yi de aşmıştık. En zor sorumuz, adı nehrin mavi çizgisi üzerine gayet ince harflerle yazılmış olan Avrupa’daki Tajo idi. Önceden bunu duymamış olanlar, saatlerce arasalar Tajo’yu bulamazlardı.

Size bir ipucu verdim. Buyurun arayın, bakalım ne kadar sürede bulacaksınız?

Yazılı sınavı geçmiş, ilk engeli aşmıştım. Ancak sözlü sınavın Adana’da olması bize iki engel daha çıkarmıştı; maddiyat sorunu ve sınavı kazanamama ihtimali!

Benim o yaşta tek başıma Adana’ya gitmem mümkün değildi. Babamın da benimle gelmesi gerekiyordu. İkimizin sadece otobüs ücreti 180 ile 200 lira arasındaydı. Altı günlük yemek ve 3 gecelik otel ücretini varın siz hesap edin. Bir de vardığınız sonucu bugünkü değerine çevirin. Bir yerlerden borç para almadan ailemin bunu karşılaması mümkün değildi.

Hadi diyelim gerekli parayı bulduk ve Adana’ya gittik. Ya “sözlü sınavı kazanamadın!” derlerse ne olacaktı? Sadece emekler değil onca masraf da boşa gitmiş olacaktı.

Bugün böyle bir şey düşünebiliyor musunuz? Hem de ulaşımın kolaylaştığı, nakil vasıtalarının bollaştığı, seyahat süresinin azaldığı bir zamanda bir baba çocuğunu sözlü sınav için Trabzon’dan Adana’ya gönderir mi?..

Rahmetli babam bir yerlerden gerekli parayı buldu. Birlikte Beşikdüzü’ne indik ve Adana’nın yolunu tuttuk. ‘Tuttuk’ dedim ama bu o kadar kolay olmadı. Otobüslerde yer yoktu, gelen arabalar dolu geçiyor, bizi almıyordu. Nihayet simsar (o zamanlar otobüs yazıhanesi işletenlere simsar deniyordu) otobüslerden birinde bize yer ayarladı. Beni koridora koyduğu tabureye oturttu. 07.06.2021

(Devam edecek

15.6.2021